ادعا های علیمحمد شیرازی ملقب به باب

از ادعای بابیت تا ادعای خدایی

 

علیمحمد شیرازی که در تاریخ مدعیان، به نام باب» شناخته می شود، به همین یک مورد بسنده نکرده و تا حد ادعای خدایی پیش رفته.

بر اساس تاریخ، در پنجم جمادی الاولی سال 1360 هجری قمری در حضور ملا حسین بشرویه (ملقب به باب الباب)، بابیت خود را اعلام می کند مدتی بعد، ادعای مهدویت و قائمیت، پس از آن نبوت و پیغمبری و در نهایت، الوهیت و خدایی. سیر این ادعا ها تا سال 1266 ادامه پیدا می کند تا وقتی که تیر اجل، او را مهلت بیشتر نمی دهد.

 

همان گونه که گفته شد، اولین ادعای علیمحمد شیرازی، ادعای بابیت بود.

به روایت تاریخ، پس از مرگ سید کاظم رشتی و پس از انتشار جانشین شدن سید علی محمد [او] در سال 1260 ه.ق، فرصت را غنیمت شمرد، از استقبال عده‏ ای از شیخیه استفاده کرد، پای را از جانشینی استادش فراتر نهاد و در خانه ‏ی خود، در شیراز، نخستین بار دعوت را به ملا حسین بشرویه آشکار ساخت و خود را باب امام دوازدهم شیعیان (یعنی واسطه‏ ی میان مردم و امام زمان علیه ‏السلام) معرفی کرد. بر این اعتقاد اصرار داشت که برای پی بردن به اسرار و حقایق بزرگ و مقدس ازلی و ابدی، باید مردم به ناچار از در» بگذرند و به حقیقت رسند. لذا می‏ گفت: مردم، باید به من ایمان آورند تا به کمک من - که واقف به اسرار هستم - بر آن اسرار دست یابند.»

 

دومین ادعای او، ذِکریّت بود.

البته، چون این ادعا، به همراه ادعای بابیت بوده، شاید در میان دیگر ادعاهای وی محسوب نشده باشد لکن استاد عزالدین رضانژاد، متخصص و پژوهشگر مبحث مهدویت و نقد فرق انحرافی، آن را به عنوان ادعای مجزا آورده:

 سید علی محمد شیرازی، پس از آن که لقب باب» را به طور رسمی یدک کشید، در آغاز امر، بخش‏ هایی از قرآن کریم را با روشی که از مکتب شیخیه آموخته بود، تأویل و تصریح کرد که امام دوازدهم شیعیان، او را مأمور داشته تا جهانیان را ارشاد کند و خویشتن را ذکر» نامید. مقام ذکر» و فؤاد»، بالاترین مراحل سلوک است.»

 

وی[علیمحمد شیرازی]، در آغاز تفسیرش بر سوره ‏ی یوسف می ‏نویسد:

الله قد قدر أن یخرج ذلک الکتاب فی تفسیر أحسن القصص من عند محمد بن الحسن بن علی بن محمد بن علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن أبی‏طالب، علی عبده، لی حجة الله من عند الذکر علی العالمین بلیغا، [1] .

 

ترجمه: همانا، خدا مقدر کرده که این کتاب، از نزد محمد، پسر حسن، پسر علی، پسر محمد، پسر علی، پسر موسی، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علی، پسر حسین، پسر علی، پسر ابی‏طالب، بر بنده ‏اش برون آید تا از سوی ذکر (سید علی محمد) حجت بالغه ‏ی خدا بر جهانیان باشد.»

 

همان گونه که می بینید وی پس از بابیت، قائل به مقام ذکریت نیز شده است.

به جهت طولانی نشدن این پست، به یاری خداوند متعال بقیه مطلب در پست بعد خواهد آمد.

منبع: کتاب از شیخی گری تا بابی گری، عزالدین رضانژاد_ مبحث ادعای بابیت و ادعای ذکریت.
 

 [1]- احسن القصص، علیمحمد شیرازی، ص 1؛ ر.ک: دانشنامه جهان اسلام، ج1، ص 17.